|
||||||||
Net geen zestig was gitarist Volker Kriegel, toen hij in 2003 bezweek aan de gevolgen van kanker. Kriegel was vanaf de late jaren ’60 een toonaangevende muzikant in de fusion jazz en wie zijn naam niet kent, heeft misschien wel al gehoord van The Mild Maniac Orchestra of van The UNited Jazz & Rock Ensembles, twee bands waarvan hij aan de basis lag en die in de loop der jaren echt top waren in de niet-Engelstalige muziekwereld, die bezig was in het grensgebied tussen jazz en rock. Dat je, in dié tijd en in dàt segment, onvermijdelijk in Afrika terecht kwam, zal weinigen verbazen: men kwam er ook hier in Europa al snel achter dat er in landen als Ghana en Nigeria ontzettend knappe muziek gemaakt werd en nogal wat Westerlingen “leenden” hele lappen van die Afrikaanse muzikanten. Kriegel was niet één van hen, integendeel: hij wilde met die gasten samenspelen en uitvissen waar de cross-over tussen beide tradities toe kon leiden. Daartoe werd in 1979 een toernee van zes weken langs Afrikaanse steden opgezet, toernee die, zo lees ik in het boekje bij deze dubbel-CD, op logistiek vlak prima georganiseerd -administratief lag dat lichtjes anders- was, maar muzikaal wel een en ander opleverde en waarvan we op de eerste van deze twee cd’s een staaltje kunnen horen. Het Mild Maniac Orchestra was die januari-avond in Lagos in zeer grote doen en speelde -in weerwil van wat de Duitse ambassadeur had gevraagd- een bijzonder intense set, die in de archieven van Kriegel belandde. Nu worden die archieven mondjesmaat ontsloten en (her)uitgebracht en als je deze plaat beluistert, kun je dat alleen maar fijn vinden: de ruim 78 minuten lange eerste plaat laat tenvolle horen waartoe de Duitse band in staat was en vooral de ruim 23 minuten durende versie van “Elastic Menu”, altijd al één van de signatuurstukken van Kriegel, kreeg daar een adembenemende versie mee. De interactie met lokale muzikanten, waar het voor Kriegel en de zijnen eigenlijk om te doen was, krijg je vooral te horen in de tweedelige Lagos Jam”, waarop je meer dan duidelijk te horen krijgt, waartoe het kan leiden als je muzikanten samenzet, die bereid zijn echt naar elkaar te luisteren. De tweede plaat werd dichter bij huis opgenomen, ruim elf jaar later, in het Cultuurcentrum van Bochum. Met een band, waarin, naast Kriegel, ook zijn trouwe kompaan en toetsenist Thomas Bettermann schitterde naast Christof Lauer op sax en ritmesectie Michael Schürmann/Thomas Alkier, speelde hij in een klein uurtje vier nummers, waarvan het al bekende “Palazzo Blue” de uitschieter was, naast “Philipp II” en “Metro Moskau”, beide composities van Bettermann. Dat was Kriegel op z’n allerbest, live en deze nooit eerder vrijgegeven -en knap gerestaureerde- opnames tonen ten overvloede het belang aan van een band als deze. Wat je vandaag in wereldmuziek- en jazzmiddens hoort, werd jaren geleden al voorbereid door muzikanten als deze. Welhaast het volledige oeuvre van Kriegel is intussen heruitgegeven en loont, ook vandaag nog, absoluut de moeite: de man was z’n tijd ver vooruit en wist als geen ander de fusie tussen jazz en rock vorm te geven. Om die reden alleen al, is deze (her)uitgave de moeite van de aanschaf waard: figuren als Kriegel zijn helaas nog altijd veel te onbekend, maar ze hebben wel decennia geleden al de basis gelegd van een hele beweging, die vandaag haar hoogtepunt kent. Dit is dus niet alleen voor kenners, fans en freaks bedoeld, elke rechtgeaarde liefhebber van hedendaagse jazz en zijn cross-over vormen, zou dit minstens gehoord moeten hebben! (Dani Heyvaert)
Tracklist: CD1 “Volker Kriegel & Mild Maniac Orchestra - Lagos 1979“ CD 2 “Volker Kriegel & Band: Live in Bochum 1990“ |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
